Wstydu różne oblicza

Rozdział XII

Wstrzymuję oddech.

Czy to się dzieje naprawdę?

- Jamie… - szepczę, a moja twarz do tej pory pozbawiona jakiegokolwiek wyrazu, przybiera natychmiastowo czerwoną barwę złości.

- Ty też? – rzucam z irytacją, po czym szybko wybiegam z budynku.

         Biegnę ile sił w nogach, prosto przed siebie, nie zważając na chłód uderzający w moją twarz oraz to, iż coraz bardziej zagłębiam się w nieznane mi tereny. Słyszę za sobą krzyki Jamiego, ale nie obchodzi mnie to i zatrzymuję się dopiero gdy całkiem opadam z sił.

        Rozglądam się wokół. Moim oczom ukazuje się coś na kształt niewielkiego lasu. Wiatr wesoło gwiżdże między drzewami, poruszając ostatnimi liśćmi, które nie zdążyły jeszcze spaść tej jesieni.

Siadam opierając się o jedno z powalonych drzew i pozwalam łzom swobodnie spływać po policzkach. Nie mam zielonego pojęcia, jaki udział w tym wszystkim ma mój przyjaciel. Z każdą chwilą coraz bardziej obawiam się, że wszyscy moim bliscy są w to zamieszani. Ciekawe czy Lisa i tata także. Dlaczego podarował mi tą głupią gaśnicę  czemu tak dziwnie zachowywał się w szpitalu?

        Przecieram wierzchem dłoni zmarznięte policzki, ale to wcale nie pomaga. Podciągam kolana pod brodę i otulam je ramionami. To sprawia, że jest mi chociaż odrobinę cieplej. Próbując zmienić pozycję na nieco wygodniejszą słyszę niewyraźny trzask. Dopiero po dłuższej chwili zdaję sobie sprawę co było tego przyczyną.

Serio? Akurat teraz?

         Moja irytacja prawie od razu przeradza się w roznoszący się szerokim echem śmiech. Nie potrafię się powstrzymać i łzy smutku oraz rozgoryczenia przeradzają się w łzy ze śmiechu.

Szelest kroków gdzieś niedaleko, zupełnie mnie nie obchodzi, ale uspokajam się w końcu, zaciskając usta. Obok mnie siada Jacob, co zupełnie mnie nie dziwi, kładąc mi rękę na ramieniu w porozumiewawczym geście. Dłoń ma lodowatą, ale mimo to, jego dotyk działa tak uspokajająco, że zaczynam się zastanawiać, czy to czasami nie jeden z jego darów.

- Nicole… Posłuchaj… - zaczyna, po czym urywa, jakby czekając na moją reakcję. Kiedy jednak milczę, tępo wpatrując się w jedno z drzew, kontynuuje swój monolog.

- To ja poprosiłem go, żeby tam przyszedł.

Przenoszę swój wzrok na niego, oczekując dalszych wyjaśnień.

- Masz pięć sekund, aby przekonać mnie, żebym cię nie rozszarpała.

- Chciałaś odpowiedzi, a o nie powinienem tego tłumaczyć za niego. To nie tak jak myślisz. Chciałem żebyś usłyszała to od niego.

Zapada niezręczna cisza.

- Jamie został we wszystko wtajemniczony tuż przed twoją operacją. Centyriusi… zmusili go, żeby nic ci nie mówił. Nie miał wyboru.

- Aha – mruczę. – Grozili mu machnięciem czarodziejskiej różdżki? – pytam jeszcze mocniej zaciskając usta.

- Zagrozili, że Lisie może się coś stać. Nie powiedzieli tego wprost, ale każdy głupek by się domyślił. Tak działają. Ich nie można lekceważyć, Nicole.

- I ja mam być Heriatem i im pomagać? W takim razie tego nie chcę. Możesz im powiedzieć, że podjęłam już decyzję.

- Nie możesz tego zrobić. Musi minąć wyznaczony miesiąc.

- W takim bądź razie do zobaczenia za miesiąc.

- Nikki…

- Co?! Czego ode mnie oczekujesz? Że pozwolę, by ktoś groził moim bliskim? Nie ma mowy.

- Jesteś wyjątkowa. Tak łatwo nie odpuszczą.

- Wyjątkowa? Chyba coś ci się pomyliło.

- Żaden z Heriatów nie otworzył swojej szkatułki w ten sposób. Nikt nie miał więcej niż jednego daru. To znaczy z czasem potrafimy więcej, ale tego trzeba się uczyć bardzo długo. Ty masz już co najmniej dwa dary, a nawet nie przeszłaś jeszcze ich nadania. Jeśli Centyriusi się o tym dowiedzą, będą cię chcieli mieć za wszelką cenę.

Głośno przełykam ślinę.

- To znaczy… Jamie nie jest jednym z was?

- Nie. Tego możesz być pewna. Miał cię tylko strzec przez pierwsze dni po operacji. Nic więcej.

Oddycham z ulgą. Przynajmniej to się wyjaśniło.

-  I jeszcze jedno. Ojciec wtedy pozwolił ci nocować u Lisy, bo rzucono na niego czar. Nie wiem kto to zrobił, ale miałaś trafić poza dom, żebym mógł ci wszystko wyjaśnić. I nie bój się. Nie zamierzam im na razie mówić o tym, że jesteś inna niż dotychczasowi Nobos.

Domyślam się, że ta nazwa dotyczy tych, którzy są „nowi”.

- Czy teraz czujesz się lepiej?

Kiwam nieznacznie głową w geście zaprzeczenia.

- Nie jest lepiej. Ani trochę – czuję, że na nowo wzbiera we mnie płacz i nawet nie próbuję się powstrzymać. Pozwalam by ich gorycz spływała na moje spierzchnięte od chłodu usta. – Wcale o to nie prosiłam.

Jacob delikatnie ujmuje moją dłoń.

- Nie pozwolę, żeby ktokolwiek cię skrzywdził. To jest moje zadanie. Przeprowadzimy podstawowe szkolenie, a potem sama zdecydujesz co dalej.

- Czy ty… uczyłeś już kogoś podobne do mnie? W sensie… jak wy to tam nazywacie? Nobos?

Czuję jak jego dłonie sztywnieją w bezruchu. Chyba zadałam nieodpowiednie pytanie, ale gdy już miałam zamiar przeprosić, słyszę odpowiedź:

- Tak.

- Już się przymykam – ocieram resztki łez, próbując wyswobodzić się w ten sposób z jego uścisku.

Siedzimy chwilę w milczeniu, po czym Jake wstaje, podając mi wyciągnięta dłoń, sugerując, że pomoże mi wstać. Jego czarne jak noc włosy, lekko muska wiatr.

- Chodź.

Siedzę bez ruchu, unikając jego wzroku. Ponawia swoją prośbę, podchodząc nieco bliżej.

- Proszę. Chodź.

- Nie mogę – odpowiadam, przygryzając dolną wargę. Nieomal czuję jak na moje policzki wstępuje rumieniec wstydu.

- Oczywiście że możesz. Nie wygłupiaj się. No dalej.

Moje zażenowanie osiąga poziom maksymalny.

- Nicole?

- No co? Nie mogę i już.

Jacob wygląda na skonsternowanego i nie bardzo wie co zrobić.

- Powiesz mi dlaczego?

- Nie – odruchowo ciaśniej otulam się płaszczem.

- Wstań, proszę, bo inaczej będę zmuszony do tego, żeby podnieść cię siłą.

Przewracam oczami, po czym po raz kolejny oblewam się rumieńcem.

- Nie mogę, bo moje spodnie… - urywam zaciskając usta aż do bólu. Nigdy nie czułam się bardziej poniżona.

- Co z nimi nie tak?

- Wydaje mi się, że pękły, kiedy chciałam usiąść – odpowiadam, po czym wbijam wzrok w ziemię.   

           Przez chwilę słyszę jedynie szelest liści i bicie własnego serca. W kolejnych sekundach jedynie donośny śmiech Jacoba. Cała ta sytuacja nieźle go rozbawiła i jestem zmuszona by na niego spojrzeć. Czy ja kiedykolwiek przestanę sobie robić przy nim wstyd? To żenujące.

- Nie dam ci niestety swoich spodni – mówi próbując się nie roześmiać, co oczywiście mu nie wychodzi – ale mogę dać ci swoją kurtkę, żebyś mogła przewiązać ją w pasie.

- Dzięki – mruczę pod nosem odbierając ją od niego. – Co z Jamiem?

- Odesłałem go z powrotem. Myślę, że powinniście pogadać jak się już uspokoisz. Wracamy do domu? – pyta uśmiechając się i wyciągając z moich włosów jakiś zabłąkany listek.

- Tak.

          

               Choć sama nie wiem, czy to naprawdę miejsce, gdzie będę czuć się bezpiecznie.