Zagadek część dalsza

Rozdział X

           Budzi mnie dźwięk nadchodzącego połączenia. Przeciągam się na łóżku po czym sięgam po blackberry, dostrzegając na wyświetlaczu numer taty. Natychmiast naciskam zieloną słuchawkę.

- Cześć skarbie, wrócisz do domu na obiad, czy zjesz u Lisy? Wszystko w porządku? Posprzątałem w twoim pokoju, pozostała tylko kwestia kupna nowego dywanu, ale będziesz musiała zająć się tym osobiście, bo ja kompletnie nie wiem co może pasować do koloru ścian twojego pokoju.

         Odruchowo zerkam na zegarek stojący w kącie mojego hotelowego pokoju. Jedenasta trzydzieści. Nic dziwnego że ojciec się martwi. W tym samym momencie słyszę pukanie do drzwi.

- Yyy.. zjem u Lisy. – kłamię. Nie chce go jeszcze bardziej denerwować. – Wszystko jest w jak najlepszym porządku, a dywanem zajmę się jutro. – w międzyczasie otwieram drzwi, w których zastaję Jacoba. Ubrany jest w kolejny zestaw typu „facet z marzeń”: czarne, nieco wytarte dżinsy, siwą, przylegającą koszulkę oraz swoją nieodłączną, skórzaną kurtkę. Czy on naprawdę nie ma żadnych kolorowych ciuchów? Dopiero po jego nieudanej próbie stłumienia uśmiechu zdaję sobie sprawę, że nadal jestem w mojej niesamowicie niedorosłej piżamie w groszki. Żegnam się z tatą po czym rozłączam się patrząc na gościa z nieco wściekłą miną.

- Zaczekam na dole – wyszczerzył zęby j i jeszcze chwilę słyszałam jego śmiech na korytarzu.

             „Kretynka” – mówię do siebie w duchu, po czym kieruję się do łazienki. Po piętnastu minutach jestem gotowa. Zabieram swoją torbę z rzeczami i schodzę do recepcji by oddać klucz do pokoju. Jacob czeka na mnie, siedząc na jednej z kanap znajdujących się w dużym holu. Załatwiam wszystkie formalności, po czym przysiadam się do niego.

- No dobra. Trochę sobie nad tym myślałam. Od czego powinniśmy zacząć?

Widzę, że ta wiadomość sprawiła, że nieco się rozluźnił.

- Szkatułka. Masz ją, prawda?

- Tak, mam ją w domu. Co takiego w niej jest? – mam nadzieję, że dostanę kolejne odpowiedzi na moje pytania, jednak po raz kolejny się zawodzę.

- Sam chciałbym wiedzieć. Musimy po nią pójść.

- Zaraz. Nie wiesz co w niej jest, ale wiesz że jest potrzebna? – pomiędzy tymi wszystkimi wydarzeniami chyba umyka mi gdzieś zdolność logicznego myślenia.

- Ja też otrzymałem taką.

No tak. W sumie mogłam się tego domyślić. Ale czy to nie oznacza, że każdy ma w niej to samo? Ostatnie zdanie wypowiadam na głos.

- Nie. Właśnie na tym to polega. Przedmiot dopasowuje się indywidualnie do każdego właściciela. Kiedy otworzysz szkatułkę sama się o tym przekonasz.

A więc będę miała jakiś magiczny przedmiot… Ta myśl trochę mnie przeraża, a zarazem powoduje, że jak najszybciej chcę znaleźć się w domu. Śmieszy mnie myśl, że miałabym dostać jakąś różdżkę, czy inny tego typu atrybut typowego czarodzieja.

- To jak? Idziemy?

- Tak. – odpowiadam i ruszamy w stronę przystanku autobusowego. Jacob bierze moją torbę i niesie ją za mnie.

          Siedząc obok niego w autobusie staram się odeprzeć wrażenie, jak bardzo ta sytuacja jest absurdalna. Jadę do domu z facetem, którego jeszcze kilka dni temu miałam ochotę zabić za te wszystkie kłamstwa. Teraz jednak mimo wszystko, czuję się przy nim bezpiecznie, choć wiem że to niedorzeczne. Zastanawiam się też, co powiem w domu, kiedy tata zapyta kim jest chłopak, którego przyprowadziłam ze sobą.

           Przekraczając próg mieszkania, czuję lekkie podenerwowanie. Rozglądam się wokół, po czym powoli naciskam klamkę, jakbym bała się, że zostanę na czymś przyłapana. Jacob idzie tuż za mną. Drzwi okazują się zamknięte, zaczynam więc sprawdzać kieszenie i torebkę w poszukiwaniu kluczy.

- Psst.. – słyszę za sobą. – Chcesz wytrych?

- Cieszę się, że się tak dobrze bawisz. – odpowiadam nie przerywając poszukiwań, ale kąciki moich ust lekko drgają usiłując się nie zaśmiać. W końcu znajduję pęk kluczy i wybieram jeden, przy którym wisi przyczepiony mały, pluszowy miś. Jak na złość ze zdenerwowania upada prosto pod moje nogi.

- Serio? – głos Jacoba przeradza się w śmiech, a ja mam ochotę zapaść się pod ziemię. Czuję się jak mały dzieciak przyłapany na wyjadaniu słodkości z pudełeczka, które chowa przed nim mama.         

Schyla się po klucze i podaje mi je. Natychmiast je zabieram i szybko otwieram drzwi.

– Czy w twoim pokoju w szafie siedzi Justin Bieber? Bo wiesz, nie chciałbym wam przeszkadzać.

         Przystaję na chwilę i daję mu lekkiego kuśkańca w bok, po czym ruszamy na górę. Po drodze sprawdzam wszelkie pomieszczenia w poszukiwaniu taty. Nigdzie jednak go nie ma, więc spokojnie wkraczamy z Jacobem do mojego pokoju. Boję się, co mogę tam zastać, ale poza lekko przypalonymi drewnianymi panelami podłogowymi, brakiem dywanu i lampy nic się nie zmieniło. Chłopak niepewnie rozgląda się po pokoju, a jego wzrok w końcu natrafia na podłogę. Patrzy na mnie pytająco.

- Mały wypadek.

         Podchodzę do szafki obok łóżka, gdzie z szuflady wyjmuję szkatułkę i podaję ją Jacobowi.

Siada na perfekcyjnie posłanym łóżku. Zrobił to oczywiście tata, bo ja niestety nigdy nie miałam tyle cierpliwości. Ogląda ją ze wszystkich stron po czym oddaje mi ją z powrotem.

- Ale ja nie umiem jej otworzyć. Próbowałam na wszelkie sposoby i ani drgnie.

- Klucz jest w twoich rękach.

Przewracam z niezadowolenia oczami. Mówi zupełnie jak dr Wolf, kiedy mi ją dawał.

- Nie rozumiem.

Jacob przybliża się do mnie i wskazuje mi na symbole na górnej części szkatułki.

- Spójrz tutaj. Każdy z tych znaków oznacza inny dar. Jak zdążyliśmy się już zorientować, twoim jest władanie nad ogniem. Wystarczy że dotkniesz go dwoma palcami wskazującymi, a następnie to samo zrobisz tu kciukiem. – pokazuje na znajdującą się małą kłódeczkę pomiędzy dolnym, a górnym wiekiem. Symbol przedstawia dwa koła, które nachodzą nieco na siebie, przekreślone grubą, poziomą linią.

          No dobra. To nie może być takie trudne. Robię dokładnie tak jak kazał mi Jake. Ta ksywka idealnie mi do niego pasuje. Przeciągam palcami po symbolach, jednak nic się nie dzieje, a zamek nie ustępuje. Próbuję zrobić to samo po raz kolejny, jednak z jednakowym skutkiem.

- Jesteś pewien, że robię to dobrze?  - pytam, kiedy moje działania nadal nie przynoszą rezultatów.

- Tak. Otrzymałem dokładne instrukcje. Twoim darem jest ogień, więc to musi być to. 

           Widzę że nieco go to przytłacza. Ja również zaczynam tracić cierpliwość usiłując otworzyć szkatułkę na wszelkie możliwe sposoby. W końcu tracę ją zupełnie i mocno przesuwam całą dłonią po drewnianym wieku. Pragnę rzucić to ze złości w kąt, tak aby najzwyczajniej w świecie się rozleciało. Słyszę jednak cichy zgrzyt i szkatułka momentalnie sama się otwiera. Jacob przygląda mi się ze zdziwieniem i przerażeniem zarazem.

- Coś ty zrobiła? - szepcze.

- Ja… Po prostu się zdenerwowałam i …

- Czy ja dobrze widziałem, że dotknęłaś całości?

- Na to wychodzi.

Nie bardzo jestem w stanie zrozumieć czy z perspektywy chłopaka to dobrze czy źle, że się tak stało. Z mojej w każdym bądź razie chyba całkiem nieźle, bo przecież w końcu otworzyłam zamek.

- Co do cholery…

           Podnoszę na niego wzrok. Nie wygląda mi na kogoś, kto by się bał, ale odnoszę wrażenie, że właśnie to teraz odczuwa. Strach.

- Coś nie tak?

Jacob przywołuje się do porządku i próbuje udawać że wszystko jest okej, choć doskonale wiem, że coś poszło niezbyt zgodnie z planem.

- Nie chcesz zobaczyć co jest w środku? – pyta, próbując zmienić temat. Postanawiam, że wrócę do tej kwestii nieco później. Spodziewam się, że pewnie i tak nie powiedziałby mi o co chodzi. Tak naprawdę jestem strasznie ciekawa, ale jednocześnie nie wiem czego mogę się spodziewać. Delikatnie i bardzo powoli podnoszę wieko do góry. Jakież jest moje zdumienie, kiedy w środku szkatułka okazuje się pusta, wysadzana jedynie miękkim, czerwonym materiałem. Szukam jakiś dodatkowych skrytek, czy czegokolwiek, ale niczego nie znajduję.

- No cóż… Chyba ktoś lubi robić psikusy. – rzucam, po czym pokazuję nieudany prezent Jacobowi.

- Żartujesz, prawda?

- To nie ja daje ludziom puste pudełeczka. – odpowiadam beznamiętnie.

- To niemożliwe… - mówi po czym wstaje, ciągnąc mnie za sobą w kierunku schodów. – Musisz iść ze mną.

- Ale zaraz? Dokąd? Nie rozumiem? Czy możesz mi to wytłumaczyć? A najlepiej wszystko czego jeszcze nie wiem? Trochę mnie nudzi wieczne zadawanie pytań, na które nie uzyskuje odpowiedzi.

- Musimy coś sprawdzić, ale to nie jest odpowiednie miejsce. Wytłumaczę Ci wszystko po drodze.

         Gdzieś w głębi czułam, że ten chłopak zmieni bardzo wiele w moim życiu.