List zburzonych nadziei

Rozdział II

                                „Pierwsza zasada życia. Rób rzeczy których się boisz”.

              Z impetem zamykam książkę Michaelson, bo czuję że za chwilę wybuchnę niepohamowanym, ironicznym śmiechem.

B o j ę   s i ę   ż y c i a.

I co mam niby zrobić?
               Schodzę na dół na śniadanie w swojej ulubionej piżamie w serduszka i już od progu kuchni czuję zapach przypalających się naleśników. Szybko podbiegam do kuchenki, próbując je uratować, ale jest już za późno, więc trafiają do kosza na odpadki. Dopiero po chwili zauważam, że ojciec stoi przy oknie, wpatrując się pusto w przestrzeń. Podchodzę do niego i po prostu przytulam.
- Tato? Wszystko w porządku?
Paulowi natychmiast wraca świadomość rzeczywistości, jakby ocknął się z jakiegoś transu.
- Tak skarbie. - Jego odpowiedź jest pusta i pozbawiona jakichkolwiek emocji.
- Naleśniki się spaliły. - mówię cicho zerkając w stronę kosza.
- Naprawdę? Musiałem nie zauważyć. - odpowiada po czym zajmuje się smażeniem kolejnej porcji.
- Tato... Nic mi nie będzie. W końcu muszą przecież coś wymyślić, żebym mogła przejść tą głupią operację. - widzę jak zastyga w bezruchu i słyszę cichy jęk. Znowu płacze przeze mnie.
To okropne widzieć jak komuś sprawia się taki ból.
- Nie dam sobie rady,  jeśli i ciebie zabraknie – szepcze niemal bezgłośnie.
Tulę go mocniej, a on czule całuje mnie w czoło. Nie pozwala jednak, abyśmy oboje się rozkleili i błyskawicznie zmienia temat. Robi to bardzo często, choć wielokrotnie usiłuję z nim porozmawiać.
- No już, zjedz śniadanie. Jakie masz plany na dziś?
           Nakłada mi ogromną porcję naleśników i polewa syropem klonowym. Ich zapach unosi się po całej kuchni, która mimo tego, iż nie jest zbyt duża, to utrzymana w czystości i porządku. Ustaliliśmy z tatą pewne zasady dotyczące wspólnego mieszkania, żeby było nam łatwiej po odejściu mamy i jak na razie każda z reguł się sprawdzała. No może poza tą, kto zmywa po kolacji. Często bywaliśmy tak zmęczeni, że odkładaliśmy to na następny dzień, a wtedy było ich już tyle, że musieliśmy robić to wspólnie. Właściwie to lubiłam te poranki.
Mimo iż miałam dwadzieścia jeden lat czułam się jego małą dziewczynką.
- Tato, a jakie ja mogę mieć plany? Najchętniej położyłabym się do łóżka i poszła spać.
             Przygląda mi się badawczo, jasno dając do zrozumienia, że wolałby nie słyszeć ode mnie dzisiaj takich słów.  Biorę ogromny kęs naleśnika przekrzywiając ironicznie głowę i uśmiechając się z wypchanymi jedzeniem policzkami.
- No już. Poprawiam się. A więc będę się dzisiaj świetnie bawić z moim chłopakiem i masą przyjaciół na imprezie, na której będą hektolitry alkoholu i narkotyków. Zadowolony?
            Tato lekko się śmieje i podnosi ręce w geście kapitulacji. Kończę śniadanie i powolnym krokiem zmierzam do swojego pokoju na piętrze. Urządzony jest w dość starodawnym stylu, jednak mi to nie przeszkadza. Mam tu swój własny świat, ukochane łóżko, półki pełne książek i mały jasnoniebieski stolik stojący pod ścianą, który służy mi za biurko. Na bladoróżowych ścianach wiszą zdjęcia z różnych okresów mojego życia. Są rozmieszczone bez zastanowienia, zrobione pod wpływem chwili. Każde z nich przypomina mi o chwilach, które kojarzą mi się ze szczęściem i uśmiechem. I tak oto znajdują się tu zdjęcia z moją mamą podczas jednego z przedstawień szkolnych, w którym grałam biedronkę zagubioną w wielkim lesie, te z Lisą i Jamiem z urodzinowej niespodzianki, jaką sprawili mi w zeszłym roku, czy też chociażby mój pierwszy chłopak ze szkoły średniej – Tom.

                                     Wszystko w moim życiu jest warte tego, by to docenić.

            No a tak na poważnie, to niewiele z tego życia mam. Zero alkoholu, imprez przez nadopiekuńczość taty, który drży przy każdym moim głośniejszym oddechu, bo boi się, że to może oznaczać kolejne problemy. I gdyby nie on, to prawdopodobnie dawno skończyłabym w kostnicy. Miałam momenty, w których było mi naprawdę obojętne co ze mną będzie. Ale Jamie i Lisa nie pozwolili mi się poddać. Nie chciałam niczyjej pomocy, ale z biegiem czasu okazało się, że jest niezbędna.

            Nakładam na siebie swój biało – granatowy sweter w paski, ukochane dżinsy i zastanawiam się co zrobię z resztą tego pochmurnego dnia. Gdy wyglądam za okno widać tylko szare ulice, pełne wiecznie spieszących się ludzi, a pod ich nogami przelatują niesione przez wiatr jesienne liście. Podobno jesień jest najpiękniejszą porą roku. Cóż. Ja jakoś tego nie potrafię zauważyć. Kątem oka dostrzegam pędzącą ku mojemu domowi Lisę. Burza rudych loków co chwila zasłania jej twarz, ale widzę, że się uśmiecha. Właściwie to uśmiech nigdy nie schodzi jej z twarzy. Mimowolnie sama lekko podnoszę kąciki ust. Chwilę później siedzi już u mnie w pokoju z radosną miną.
- No dalej. Co się stało? - pytam, bo wiem, że za chwilę nie wytrzyma.
Poprawia się na łóżku, otwiera torebkę, powolnym ruchem wyjmuje z niej niewielką kopertę podając mi ją bez słowa. Biorę ją. Na przedzie koperty widnieje tylko moje imię. Zerkam pytająco na Lisę.
- Byłam dziś w szpitalu odwiedzić wujka Toma, wiesz, tego, który wiecznie zrzędzi. Na korytarzu zaczepił mnie jakiś chłopak. Zapytał czy przyjaźnię się z Nicole, bo widział mnie jak cię odwiedzałam. Wyglądał na strasznie zdenerwowanego, ale kiedy potwierdziłam, wręczył mi to i poprosił żebym ci to przekazała i nie mówiła o tym nikomu.
- Czyli rozumiem że wzięłaś list od jakiegoś psychola, który zna tylko moje imię? - nie wytrzymuję i wybucham śmiechem.
- Ale za to jakiego przystojnego psychola... – Lisa wtóruje mi nastrojem, ale jest równie podniecona zawartością przesyłki co ja. -  No dalej, otwieraj.

           
            Posłusznie wykonuję polecenie i zaczynam głośno czytać.

Zastanawiasz się pewnie, w jakim celu otrzymałaś ten list.
Kurczę. Naprawdę nie wiem jak mam zacząć.

Może najprościej.

Chcę Ci ofiarować swoje serce.

- Uuuu... Jaki romantyk – rechocze Lisa. Jednak czytając dalej, mój dobry humor przeradza się w przerażenie.

Nie myśl że jestem podrywaczem.
Wiem, że chorujesz na serce. I chcę dać Ci swoje.

Obie zamilkłyśmy. Co to za jakiś głupi żart? Ten facet musi mieć nie po kolei w głowie. Pisać takie rzeczy do zupełnie obcej osoby! Czytam jednak dalej.

Wiem. To brzmi cholernie głupio. Nie znasz mnie, ja Ciebie też nie.

Moja narzeczona też chorowała na serce. Nie udało jej się, a ja nie potrafię bez niej żyć.

Chcę więc dać szansę komuś, kto na to zasługuje. Widziałem jak bardzo byłaś przygnębiona tam w szpitalu. I jak bardzo kochasz swojego tatę i przyjaciół. Wiem, że proszę o wiele. Ale przemyśl to.

Jeśli podejmiesz decyzję, zadzwoń.

Jacob               

               Z wszystkich stron oglądam kopertę i list szukając czegoś w stylu „mam cię, dałaś się nabrać”, ale niczego takiego nie znajduję. Uparcie wpatruje się w numer telefonu, który podał na końcu.
- Niki... Przepraszam... - szepce Lisa. - Gdybym wiedziała, że da mi coś takiego, w życiu bym tego nie wzięła. Wyglądał na sympatycznego. Myślałam, że chce się z tobą umówić, bo wpadłaś mu w oko. A tymczasem on proponuje ci coś… takiego.
- To nie twoja wina. - ucinam, wstaję z łóżka i wyrzucam list do kosza z zamiarem jak najszybszego zapomnienia o tej sprawie.

                                    Nie wiedziałam jednak, że ten dzień zmieni wszystko.

* * *