Utracona wiara

Rozdział IV

         Pewnie myśleliście, że moja znajomość z Jacobem zakończy się happy endem, że zakochamy się w sobie z wzajemnością, że wszystko się ułoży. Niestety. Wydarzenia zeszłego dnia zapoczątkowały coś więcej niż strach. Bo jak można nie bać się, jeśli ktoś wygaduje takie rzeczy zupełnie cię nie znając i na dodatek odchodząc jak gdyby nigdy nic.
        W mojej głowie panuje niewyobrażalny chaos. Nie wiem co myśleć. Czy Jacob naprawdę tam był? Czy to tylko jakiś niewyobrażalnie głupi sen?  Nie potrafię sobie odpowiedzieć na żadne z pytań. Prosił bym mu zaufała, ale w jakiej kwestii? Niczego mi nie wyjaśnił i zniknął. Ostatecznie jednak decyduję, że nigdy więcej nie nawiąże z nim jakiegokolwiek kontaktu oraz że będę go po prostu unikać jak tylko się da.
Na wspomnienie jego ciepłego dotyku przenika mnie jednak dziwny dreszcz. Działał tak uspokajająco.
A może tak mi się tylko wydawało?
       Biorę do ręki mój telefon i chwilę obracam go w dłoniach. Dostałam go od mamy na gwiazdkę trzy lata temu i nie potrafię się go pozbyć, mimo iż pełno na nim rys, a ekran jest lekko pęknięty. Jego różowa obudowa w ciasteczka, którą sprawiła mi Lisa również nie wygląda najlepiej, ale moja skłonność do gromadzenia staroci jest zbyt silna, abym mogła cokolwiek zmienić. Postanawiam zadzwonić do przyjaciółki i o wszystkim jej powiedzieć. Doskonale zdaję sobie sprawę jak zareaguje, ale mimo to czuję, że muszę z kimś pogadać, bo inaczej zwariuję.
       Nie pomyliłam się. Lisa wyrzuca mi, że w ogóle zdecydowałam się spotkać z tym chłopakiem. Na nic moje tłumaczenia o strachu przed wyrzutami sumienia i stwierdzeniami, iż i tak nie mam nic do stracenia.
- Co on do ciebie powiedział na końcu? – pyta, kiedy przestaje prawić mi już moralne kazania.

- Fraga? Frego? Coś w tym rodzaju. Przyznam, że czułam się, jak w jakiejś bajce, włosy na karku stały mi dęba. – śmieję się machinalnie rysując na kartce papieru nic nie znaczące głupoty.

- Znam doskonale francuski i hiszpański, ale żadne z tych słów nie wydaje mi się znajome. Obiecaj mi tylko, że nigdy więcej nie spotkasz się z tym psychopatą.

- Obiecuję.

***

         Zostaję wyrwana z głębokiego snu. Szybko mrugam oczami, aby przyzwyczaić je do ostrego światła, które wywołuje niemalże ból. Nade mną stoi tata delikatnie mnie potrząsając i próbując dobudzić.

- Nikki, wstawaj. Musimy jechać – mówi i otwiera moją szafę, w której w stałym miejscu leży niewielka, czarna torba, którą zawsze zabieram gdy idę do szpitala.

- Dokąd jedziemy? – pytam, zwlekając się z łóżka i nakładając kapcie z króliczkami na bose stopy.

- Dzwonili ze szpitala. Mają dla ciebie serce i chcą spróbować po raz kolejny je przeszczepić.

Chwilę stoję w miejscu zupełnie jakby nie rozumiejąc co właśnie mi powiedział.

- Tato… - zaczynam, ale on udaje że mnie nie słyszy i w pośpiechu pakuje moją komórkę i świeży ręcznik, po czym szybkim ruchem zapina torbę. – Nie ma czasu do stracenia, zakładaj ubrania i kurtkę. Czekam na dole.

        Po raz kolejny próbuję go powstrzymać, ale on nadal nie zwraca na mnie uwagi i schodzi na dół. On naprawdę wierzy, że tym razem się uda. Problem w tym, iż ja przestałam. Trzykrotnie usiłowali przeprowadzić operację, ale kiedy już nacinali moją klatkę, okazywało się, że mam uczulenie na narkozę. Musieli więc ją przerwać, bo mimo iż nie za każdym razem uczulenie objawiało się tak samo, to była to zbyt poważna operacja, by ryzykować w takim stanie. Przecież to niemożliwe, żeby teraz było inaczej. Nie chcę jednak sprawiać znowu bólu tacie i posłusznie wykonuję to, o co mnie poprosił.

       W drodze do szpitala oboje milczymy. Opieram głowę o tylną szybę samochodu i przyglądam się grze świateł na ulicach miasta. Nocą to wszystko wygląda o wiele piękniej niż za dnia, kiedy to wszyscy w pośpiechu załatwiają swoje sprawy, nie mając chwili by usiąść i odetchnąć. Mijamy bibliotekę taty, kawiarnię w której spotkałam się z Jacobem i wszystko momentalnie do mnie wraca. Mam jakieś dziwne uczucie że to jeszcze nie koniec…

     Droga do szpitala nie jest długa, jednak wydaje mi się, jakby trwała wieki. Melduję się w rejestracji i wszystko zaczyna się na nowo. Szpitalny fartuch, tłum lekarzy, podstawowe badania i ani się obejrzałam i jestem już na sali operacyjnej. Paul nie może tu ze mną być, ale wiem że czeka na wieści od pielęgniarek, które dobrze już go tu znają. Widzę nad sobą bardzo jasne światło i kardiochirurga, dr Witness, który podejmował próby przeszczepu poprzednimi razy.

- Witaj Nicole. Poznaj dr Wolf, dziś to on przeprowadzi operację. Ja będę tylko nadzorować jej przebieg. – do stołu podchodzi wysoki, postawny mężczyzna ubrany w biały fartuch. Na nosie ma niemodne już okulary ale właśnie dlatego zwracam uwagę na jego oczy. Są szare, niby nic nadzwyczajnego. Ale błyszczą tak niezwykle…
      Gdzieś już widziałam coś podobnego. Nie mogę sobie tylko przypomnieć co, ponieważ narkoza zaczynała już działać i odpływałam w stan błogiej nieświadomości. Zdążam jeszcze rzucić okiem w stronę drzwi, gdzie widzę Jacoba, uśmiechającego się tajemniczo. Jego kruczoczarne włosy w nieładzie podkreślają dzikie rysy młodzieńczej twarzyczki.  Co on tu robi?

                              Po chwili jednak nic już nie kojarzę i zapadam w głęboki sen.