Początki zawsze są trudne.

Rozdział I

           Zastanawialiście się kiedyś, jak wyglądałoby wasze życie, gdyby nagle ktoś odebrał wam wszystko co kochacie? Czy wtedy naprawdę moglibyście być sobą? Czy potrafilibyście zapomnieć o wszystkim, czego chcielibyście w życiu doświadczyć? Cóż. To nie jest proste. Powiedziałabym wręcz niewykonalne. Kiedy mogłoby się zdawać, że jest już tak beznadziejnie, że gorzej być nie może, wszystko w jednej chwili się rozpada.

          Kolejny dzień spędzam w szpitalu, z trudem powstrzymując się przed ucieczką z tego przeklętego miejsca. Tata odwiedza mnie codziennie między kolejnymi zmianami w Incredible, małej bibliotece, która zaraz po mnie stanowi jego największą miłość. W jego zielonych oczach widzę zmęczenie i smutek, ale nie skarży się i dzielnie mnie wspiera. Jak miałby tego nie robić? Zostałam mu tylko ja.
– Pani Collin? - słysząc swoje nazwisko odruchowo się poprawiam. Spoglądam na stojącego w drzwiach posłańca, trzymającego bukiet białych orchidei. Policzki ma zaróżowione, a z jego kurtki spływają krople wody.
–  To ja.
–  W takim razie to dla pani. - wręcza mi kwiaty, ale widząc że nie bardzo wiem co z nimi zrobić, kładzie je na stoliku i rusza w stronę wyjścia.
–  Hej, zaraz. To wszystko? Nie dowiem się od kogo są? - nie zauważam żadnego liściku, a niemożliwe, by ktoś z rodziny przysłał je, nie podpisując się.
–   Yyy... Nadawca nieznany – odpowiada chłopak, po czym lekko się uśmiecha i wychodzi.
Zaintrygowana tym faktem rozważam wszelkie możliwości, jednak kiedy się wyczerpują, poddaję się i postanawiam to zignorować. Wkrótce zapominam o sprawie, tym bardziej, że w końcu wypuszczają mnie do domu.
Pierwszym gościem po moim powrocie jest Lisa wraz z ogromnym pudełkiem lodów, masą czekolady i innymi paskudztwami, które mają poprawić mój nastrój.
–  W końcu jesteś. Nawet nie wiesz jak się za tobą stęskniłam. - jej twarz rozświetla promienny uśmiech i bardzo delikatnie mnie przytula, by sprawić mi jak najmniej bólu.
–   Ja za tobą też. Nudno było bez ciebie. - śmieję się, powoli siadam na łóżku w moim małym pokoju pełnym niepotrzebnych rzeczy i milknę. Przez lata zbierałam wszelkiego rodzaju książki, płyty i sprzęty. Wielokrotnie chciałam się ich pozbyć, ale za każdym razem coś mnie powstrzymywało. Każde z nich ma swoją własną historię. A teraz zaczynał się kolejny rozdział mojego życia.
Przesuwam dłonią po drewnianym oparciu łóżka wodząc wzrokiem za swoimi palcami. Nie potrafię spojrzeć Lisie w oczy. Wiem że tego nie wytrzymam. Wiem też, że ona nie odpuści tak łatwo. Jest równie uparta co ja.
–  Nikki... - zaczyna, a ja nerwowo zaciskam usta, czując jak broda mi drży.
–  Lisa, proszę. Mam dość cholernego współczucia. Nie potrzebuję go.
–  Wiem, ale nie mogę patrzeć jak cierpisz. Naprawdę myślałam, że tym razem się uda. Co będzie dalej?
             Sama chciałabym wiedzieć. Chyba po prostu muszę się pogodzić z tym, że operacja nigdy nie dojdzie do skutku. Opieram się o ścianę i patrzę jej prosto w oczy. Po krótkiej chwili milczenia spokój Lisy przemienia się w powolnie rosnącą panikę.
–   Nie poddasz się, prawda? Nicole. Nie zrobisz mi tego.
Biorę głęboki oddech. Co mam jej odpowiedzieć? Nie podjęłam jeszcze decyzji, a mimo wszystko czuję, jakby życie zrobiło to już dawno za mnie.
–  Nicole? - głos przyjaciółki się załamuje, a ja nie wytrzymuję, zaciskam pięści i zaczynam płakać. Lisa natychmiast mnie przytula, co tylko potęguje wybuch emocji. Płaczę jak dziecko, któremu zabrano ulubiony lizak.
–   Nie chcę... - łkam, próbując wydobyć z siebie głos.
Ale ja już i tak miałam zmarnowane życie. Zabrano mi wszystko: nie mogę biegać, uprawiać sportów, faceci zostawiają mnie, jak tylko dowiedzą się co mi jest. No bo kto chciałby żyć z kimś takim? Jestem skazana na pasywne życie w którym nie ma miejsca na nic co kocham. Mama też mnie zostawiła. Nawet ona. Chociaż to na nią najbardziej liczyłam.
Gdy wyrzuciłam to z siebie przez chwilę było mi lepiej.
–  Wiesz, że twoja mama była chora. - Lisa podaje mi pudełko chusteczek, które zawsze leżą w tym samym miejscu. Nie reaguję, więc wyjmuje jedną z nich i powoli, jak dziecku, ociera mi mokre od łez policzki.
               Doskonale wiem, że ma rację. Czuję wyrzuty sumienia, że w ogóle to powiedziałam.
Siedzimy tak parę minut, nie odzywając się, gdy słyszę dzwonek do drzwi, a po chwili spokojny głos taty, rozmawiającego chwilę z przybyłym gościem. Dosłownie minutę później do pokoju wchodzi Jamie, chłopak Lisy.
–  Hej leniwcu! - ściska mnie na powitanie, a na mojej twarzy momentalnie pojawia się uśmiech.
            Zerkam na reakcję Lisy na ten uścisk, ale on od razu o wiele czulej wita się z nią i już wiem, że nie mam się czym przejmować. Jamie jak gdyby nigdy nic siada obok nas i podwędza nam kilka kostek orzechowej czekolady. Zawsze czuł się tu jak u siebie ze względu na łączącą od lat naszą trójkę przyjaźń.
           Rozmawiamy chwilę o głupotach, z pasją opowiada nam o swoim najnowszym nabytku – aparacie fotograficznym, na który miesiącami zbierał pieniądze zarobione z prac dorywczych. Obie słuchamy go z zainteresowaniem, bo łączą nas też wspólne pasje. Atmosfera dzięki niemu uległa rozluźnieniu i na chwilę zapominam o problemach. Lisa proponuje abyśmy obejrzeli jakieś film i w końcu wybieramy Ostatnią piosenkę. Jamie i Lisa leżą przytuleni obok mnie, wpatrując się w ekran telewizora, a ja po raz kolejny uświadamiam sobie, że nigdy już nie doświadczę czegoś podobnego. Nie rozryczę się, ale to kolejna rzecz, którą duszę w sobie, bojąc się pokazać co czuję i czego się boję.
          Kiedy się budzę, jest już ciemno, w pokoju świeci się tylko mała lampka, a ja dostrzegam, że ktoś okrył mnie grubym, pledowym kocem. Musiałam zasnąć, a Jamie i Lisa najwidoczniej w międzyczasie poszli. Odwracam się w stronę pokoju i na stoliku nocnym zauważam małą karteczkę z moim imieniem. Natychmiast po nią sięgam i od razu rozpoznaje pismo Jamiego.

Dasz radę. Wierzymy w Ciebie. Kochamy Cię.

J&L

Jak oni to robią, że potrafią wywołać mój uśmiech nawet wtedy kiedy nie ma ich obok?

___________________________
Każdy komentarz to motywacja!