Prolog

***

               Budzę się, leniwie przecierając oczy. W pomieszczeniu jest tak jasno, że mija dłuższa chwila, nim mój wzrok się przyzwyczaja. Leżę na łóżku, wokół mnie panuje cisza, a sterylność pomieszczenia w którym się znajduje od razu przypomina mi gdzie jestem. Próbuję się podnieść, ale ból w klatce piersiowej mi na to nie pozwala. Kątem oka dostrzegam, że mój ojciec śpi w kącie na jednym ze szpitalnych krzeseł, a jego ciało jest wygięte w nieco nienaturalnej pozycji.
              Czuję suchość w ustach, rozglądam się więc za czymś do picia. Zauważam szklankę z wodą na stoliku obok łóżka i powoli staram się ją sięgnąć. Każdy ruch sprawia mi niewyobrażalny ból, ale pragnienie jest silniejsze. Wolnym ruchem wysuwam odrętwiałą rękę po szklankę, a kiedy prawie już ją trzymam moje ciało przeszyła kolejna fala bólu
i upuszczam wszystko na podłogę.

              Ojciec natychmiast się budzi, siada przy mnie na łóżku i widzę jego rozradowaną minę, kiedy łapie mnie za rękę.

–   Dzień dobry księżniczko – mówi czule, a po policzkach zaczynają mu płynąć łzy. Jego pomarszczona twarz nieśmiale próbuje się uśmiechnąć.

–   Udało się?

Widzę jak próbuje uniknąć mego przeszywającego wzroku.

A więc jednak.

Nie powiodło się.